Over de sluier en Pokemon go
Naar aanleiding van de kerkdienst op zondagochtend 9 oktober 2016.
Neem de sluier van mijn ogen – dan zal ik zien hoe wonderlijk mooi uw wet is.
Psalm 119: 18
Mijn sluier
Vele jaren lang heb ik ook met een sluier de Bijbel gelezen. Ik was me dat helemaal niet bewust. Tot zondagmorgen. Tientallen jaren van preken over teksten uit de Bijbel en van bijbellezen was voor mij als een tafel vol legpuzzelstukjes. Maar ik wist niet wat het moest worden. Ik kon de stukjes geen plaats geven. De deksel van de puzzeldoos was vaag. Het was niet duidelijk hoe de plaat van de Bijbel eruitzag. Sommige stukken wel, zondeval en Goede Vrijdag. Maar er op de plaat waren ook gedeelten vaag of ontbraken. De hemel? Vaag, voor later, Het Koninkrijk van God heel vaag, voor later. De Heilige Geest het bleef vaag. Pasen? Een mooi verhaal maar wat moet ik ermee. Ik had aan mijn plaat van de legpuzzeldoos weinig steun. Dat maakte het bijbellezen best wel tot een opgave. Dus vermoeiend. Ik las hoofdzakelijk op discipline.
Structuur
Ik heb een duidelijke plaat (structuur) nodig om iets te kunnen doorgronden. Zondag werd me duidelijk dat het gemis van overzicht waar de Bijbel over spreekt (structuur) mijn sluier was. Maar de Here heeft mensen op mijn pad gestuurd die me verder hebben geholpen. De plaat werd steeds helderder. Puzzelstukjes begonnen op hun plaats te vallen.
Ik mocht met hulp van mensen ontdekken wat Gods plan met deze wereld is en wat voor rol de Here mij daarin geeft. Ik begon de samenhang van teksten en bijbelgedeelten te ontdekken. Ik kwam er achter dat “later” al begonnen is. Ongelooflijk, wat was dat verrassend. De deksel van de puzzeldoos werd een schitterende plaat. En de puzzel steeds mooier. Het evangelie ging leven en ik ging leven.
Het bijbellezen is nu totaal anders voor mij. Niet meer alleen op discipline lezen en ook niet meer vermoeiend. De Bijbel is voor mij een spannend boek geworden, een soort van Pokemon go. Een hype waar geen einde aan komt
Aan God alle dank en eer.