Kompassie
Onlangs gebruikte Hans Slotman in zijn preek een metafoor over een kluis. Schatten bewaar je in een kluis en de enige manier om die er weer uit te halen is door middel van een sleutel of het gebruik van een code. Gods Vaderhart is als een kluis waar grote schatten voor ons liggen waarbij Jezus de code of sleutel is om bij die schatten te komen. Deze metafoor sluit prachtig aan bij het jaarthema van De Fontein: Kompassie.
Ontstaan van het thema
De Raad van Oudsten heeft gevraagd een jaarthema neer te zetten. De onderwerpen hiervoor komen uit de gemeente. Er bleek behoefte te zijn aan toerusting om te groeien in bijbellezen en gebed en ook in onderlinge zorg. Met die opdracht zijn wij aan de slag gegaan en na enkele brainstorm momenten met elkaar te hebben gehad begint het plaatje zichtbaar te worden.
Er zijn twee lijnen:
- De Bijbel als kompas voor ons leven.
- Passie voor Jezus, het verlangen om hem beter te leren kennen.
Eén en één is twee, kompas en passie, et voilà het jaarthema is geboren: Kompassie.
Yes, ik heb er zin in om met mijn broers en zussen een seizoen lang op stap te gaan en biddend de Bijbel te lezen om samen nog meer of opnieuw Gods Vaderhart te leren kennen.
Droom
“Het is zondagmorgen en ik zit in een dienst in De Fontein. Ik kijk om mij heen. Voor mij zit een groepje van vijf mensen samen te bidden. Hun gebogen hoofden en de intensiteit van hun bidden ontroert mij. Naast mij zijn vrouwen in gesprek en delen met elkaar waar ze tegen aan lopen en wat ze moeilijk vinden. De band speelt zacht op de achtergrond, enkele mensen staan erbij te worshippen. Bij het kruis liggen mensen geknield. Zij belijden hun zonden, komen thuis bij de Vader, roepen hun nood uit tot God. Aan de zijkant laten mensen voor zich bidden. Kinderen huppelen door de kerk op zoek baar een speelkameraadje. Achter in de kerkzaal zit een groep met hun Bijbel in de hand om door te praten over de preek van de voorganger. Wat zegt deze boodschap mij deze dag? Vanuit de ontmoetingsruimte komen heerlijke geuren de kerkzaal tegemoet van verse koffie en meegebrachte lekkernijen van gemeenteleden.”
Is mijn droom reëel? Is het mogelijk om zo samen een geloofsgemeenschap te vormen? Waar ieder lid zich thuis voelt en veilig weet. Een gemeenschap die een “Huis van groei” wil zijn, waarbij die groei voor ieder lid anders is. Waar de één uitroept: “God, waar bent U?” en de ander belijdt: “Heer, u bent mijn leven, de rots waarop ik bouw”. Waar de één bepaalde gedachten mag hebben over de vrouw in het ambt of over de doop en waar de ander niet oordeelt, maar vraagt: “Hoe komt het dat je daar zo over denkt?” Waar je met de handen in de lucht kunt staan en je op die manier mag uitstrekken naar God, tot waar je de kaken op elkaar houdt omdat je niet kunt zingen op dat moment.
Ik geloof er in omdat Passie alles verandert.